TeTris - Dwuznacznie

Styl Tetrisa doskonale wpisuje się w nurt szeroko rozumianego truskulu. Czyli zabawa słowem, teksty z głębszym przesłaniem, zero komercji itd. Wszystkie te elementy (plus wiele innych) znajdziemy na Dwuznacznie. I to właśnie one stanowią o wartości tego krążka. Nie ma się co oszukiwać - nie jest to płyta dla każdego. Miłośnicy bardziej mainstreamowych produkcji nie mają tu czego szukać.

Tetris pod względem technicznym zdaje się być w życiowej formie. Świetnie płynie po bicie, często rzuca podwójnymi rymami, bawi się słowem - wszystko to, czego oczekujemy od prawdziwego truskulowca znajdziemy na tej płycie. Praktycznie nie uświadczymy słabych wersów czy jakichkolwiek potknięć technicznych ze strony artysty. Tet długo pracował nad albumem i wyraźnie się to opłaciło.

TeTris - Dwuznacznie

Teksty Teta mogą trochę rozczarować osoby, które znały go z WBW i słuchały jego starszych kawałków. Dominują refleksje z odrobiną społecznej obserwacji i szczypta bragga. Cały problem w tym, że brakuje temu wszystkiemu pazura, do którego tak przyzwyczaił nas raper. Takie kawałki jak Tetrock aż proszą się o ostre jak brzytwa wersy i panczlajny. Niestety, raczej ich tutaj nie uświadczymy. Ciężko nie odnieść wrażenia, że płyta została wręcz na siłę ugrzeczniona. Momentami bliżej jej do spowitego oparami z zielonej herbaty Dużego Pe czy zalatującego cynamonem Eldo niż do tego pyskatego, wyszczekanego i energicznego młodzieńca zwanego Tetrisem.

Spośród gości najbardziej zapadają w pamięć W.E.N.A. oraz Esdwa. Pierwszy dał dowód swojej doskonałej formy, a drugi pokazał, że polskie podziemie wciąż ma mnóstwo do zaoferowania scenie hiphopowej. Ostry wypadł już słabiej, niestety ciągle nie pozbył się tej irytującej maniery skrzeczenia na trackach. Męczy ucho i sprawia, że po krótkim czasie ma się ochotę wyłączyć utwór. Łona nagrał partie w swoim typowym, lekko ironicznym stylu, doskonale pasującym do zwrotki Tetrisa. O całkiem przyjemne damskie wokale płytę wzbogaciła Milumilu, chociaż odnoszę wrażenie, że te śpiewane refreny nie były tak naprawdę potrzebne.