Wcale nie chcę powieści Catherynne M. Valente wynieść na piedestał dziecięcej literatury, pisząc że jest powrotem do pewnych tradycji, które znów można by wpajać narybkowi. Owszem, Opowieści Sieroty to zbiór interesujących historii, bardzo bliskich Księdze Tysiąca i Jednej Nocy. Jednak w żadnym wypadku nie podarowałbym ich własnym pociechom. Jest to raczej zbiór opowieści dla dorosłych, którzy dzięki niemu mają okazję powrócić do dzieciństwa i ponownie wysłuchać Szeherezady. Tylko tym razem w nieco innym wydaniu.
Książka podzielona jest na dwie części, a każda z nich stanowi odrębną historię (choć uważny czytelnik dostrzeże pewne powiązania). Obie opowiadane są przez tajemniczą dziewczynkę z nienaturalnie ciemnymi powiekami z wypisanymi dziejami książąt, potworów, bogów i gwiazd. Skazana na wypędzenie z zamku żyje samotnie w ogrodach Sułtana, aż pewnego dnia poznaje młodego księcia, który jako jedyny odważył się z nią porozmawiać. I tak z ust nieznajomej zaczynają wypływać misternie zbudowane legendy i przypowieści. Wielowątkowe, pełne magii i dziwnych stworzeń. A każde z nich, nawet bestie, mają do opowiedzenia swoją historię.
W końcu orientujemy się, że jedne opowieści przerywają w połowie inne i po kilkudziesięciu stronach tak się nawarstwiają, że człowiek zwyczajnie się gubi. Na szczęście chwila skupienia pomaga i w gąszczu poplątanych przypowieści pozornie bez związku, wyłania się spójny obraz, a wszystko zaczyna nabierać sensu. Pomimo początkowego zniechęcenia Opowieściami Sieroty, skomplikowana konstrukcja zaczyna powoli czytelnika interesować i nim się obejrzy wciąga go bez reszty. Nie polecałbym jednak tej lektury do poduszki, bowiem tutaj potrzeba nie tylko ciszy oraz spokoju, ale i maksymalnej koncentracji. Ja, przyzwyczajony do czytania po nocy, złapałem się na tym, że po pewnym czasie przewracam mechanicznie kolejne strony, rozumiem zbiory znaków, lecz tak naprawdę nie wiem o co chodzi. A co jakiś czas znika mi parę godzin i gdy wciąż powinno być ciemno, przez okno wpadają pierwsze promienie świtu.
Opowieści Sieroty t.1
To może być jeden z minusów, ale nie musi. Wszak nie zawsze musimy sięgać po literaturę pozbawioną przesłania, a skupioną jedynie na dostarczaniu czystej rozrywki. W przypadku książki Catherynne M. Valente warto trochę pocierpieć i spróbować przeczytać Opowieści Sieroty. Zapewniam, że na samym początku będziesz myślał jedynie o odłożeniu tej pozycji na bok, lecz gwarantuję również, iż z każdym rozdziałem będziesz coraz bardziej oczarowany i z jeszcze większą ciekawością będziesz kontynuował przygodę. Zwłaszcza że autorka włada doskonałym językiem. Nie brakuje tu bogatych opisów, dialogów z drugim dnem, rozbudowanych porównań i metafor. Obraz baśniowej krainy aż sam rysuje się w wyobraźni, mieniąc setkami kolorów.
Muszę przyznać, że przez pierwszą połowę tego tytułu miałem w planach rzucić książkę w kąt i napisać o niej w samych negatywach. Zdołała mnie jednak przekonać do siebie i dziś jestem pewny, że jeszcze nieraz do niej wrócę w przyszłości. A na razie czekam na drugi tom. Nie pozostaje więc nic innego, jak polecić Opowieści Sieroty wszystkim czytelnikom spragnionym smaków młodości. A także tym, którzy nigdy nie mogą zaspokoić głodu na fantastykę.
![Pro Evolution Soccer 2010 [playtest]](skriny/thumb/t_screen100.jpg)
