Lorna jest młodą Albanką i przyjechała do Belgii, aby spełnić swoje marzenia. Wraz ze swoim chłopakiem chce otworzyć bar szybkiej obsługi i wieść idylliczne życie w nowym kraju. Zanim jednak do tego dojdzie, kobieta musi zdobyć belgijskie obywatelstwo. Wychodzi za mąż za narkomana Claudy'ego w zamian za pokaźną sumę pieniężną umożliwiającą rozpoczęcie wymarzonego biznesu. Nadarza się jednak okazja, aby zarobić jeszcze więcej. Pewien rosyjski mafiozo chce zostać Belgiem, a tylko ślub z Lorną może mu w tym pomóc. Jedyną przeszkodą pozostaje Claudy.
Milczenie Lorny
Jean-Pierre i Luc nadal trzymają się minimalistycznego stylu znanego z Dziecka. Oszczędna realizacja pozbawiona jest sztucznej ścieżki dźwiękowej nadając tym samym produkcji przytłaczającego klimatu. Dzięki tej konwencji widz może skupić się na portrecie psychologicznym głównej bohaterki. Słowo mówione nie jest tu jednak najważniejsze. Kluczowym elementem jest tytułowe milczenie, bowiem tylko w trakcie cichej kontemplacji Lorna staje się postacią prawdziwą. Żyje w świecie fikcyjnym próbując dogonić własne marzenia, lecz funkcjonując w tym utopijnym egoizmie zamyka się na innych. Wypowiadając słowa zatraca się w nierzeczywistych realiach, jakie musiała zaakceptować i doprowadza się stopniowo do autodestrukcji. Dlatego widoczna analogia między aspektem technicznym a fabularnym jest potrzebna, aby widz mógł odczuć szczere myśli bohaterki przekazywane jedynie przez jej własne milczenie.
Przemiana Lorny staje się więc wiarygodniejsza nawet jeśli realizacja jest nadal identyczna. Świat pozostaje niezmienny bez względu na okoliczności, a kobieta sprzeciwia się uniwersalnym wartościom i walczy o swoją osobowość. Świadczy o tym nie tylko ucieczka do odizolowanej leśnej chatki, ale przede wszystkim rozmowa z rzekomym nienarodzonym dzieckiem. To tak naprawdę jedyny prawdziwy dialog w całym filmie, bo wtedy młoda Albanka staje się świadoma swojego zepsutego życia oraz grzechów jakich musiała się dopuścić do uzyskania dobrobytu.
Mimo iż film porusza wiele poważnych tematów, to umiejscowienie w kategorii kina społecznego jest całkowicie zbędne. Autorzy przedstawiają rzeczywistość w sposób jednostronny i subiektywny. Lorna jest tu jedynym źródłem perspektywicznym w tak naprawdę brudnym i męskim mieście, które zostało nam pokazane. Tym samym generalizacja motywów nie będzie rzetelna. Fragmenty życia w Belgii są na tyle intymne, że muszą zostać odseparowane od społeczeństwa, aby kreacja kobieca spełniała swoją funkcję.
Milczenie Lorny
Nieważne jak zepsuto i skorumpowanie brzmi linia fabularna "Milczenia Lorny", to tak naprawdę wydźwięk jest wysoce moralizujący. Autorzy sięgają do wartości chrześcijańskich i koncentrują się na ludzkim sumieniu, aby ukazać jak ciężka jest droga do całkowitego odkupienia. W połączeniu z elementami kina społecznego i gangsterskiego, ta historia staje się wiarygodniejsza. Bracia Dardenne zatem triumfują, bo wątki kryminalne unikają hollywoodzkiej epickości, a są niezbędnymi katalizatorami tworzącymi realne studium ludzkiej psychiki. To zdecydowanie jeden z najważniejszych filmów roku. Polecam!