U martwych w Dallas kontynuuje historię kelnerki Sookie o daru czytania ludzkich myśli. Jej związek ze 173-letnim wampirem Billem kwitnie w najlepsze. Jednak ta sielanka musi się kiedyś skończyć. I to szybciej, niż można się tego spodziewać. Najpierw w tajemniczych okolicznościach zamordowana zostaje jedna z kelnerek "U Merlotte'a", a później sama Sookie jest zaatakowana przez demoniczne stworzenie w lesie na obrzeżach Bon Temps. Pomóc jej może jedynie odwieczny rywal Billa, Eric, który ma na tyle siły, aby wyssać zabójczy jad płynący w żyłach głównej bohaterki. Ale nic za darmo! W zamian za uratowanie życia kelnerki, Eric domaga się pomocy od telepatki, aby odszukać zaginionego Godricka - swojego mistrza. Ślad prowadzi do Dallas oraz antywampirycznego Kultu Słońca.
Pierwsza część próbowała brać znane motywy z Drakuli Brama Stokera i zaadaptować je do realiów współczesnej amerykańskiej wsi. Dlatego znany z pierwowzoru strach przed nowym, obcym, jest tu portretowany poprzez brak tolerancji charakterystyczny dla małomiasteczkowości. U martwych w Dallas analizuje inny koncept, ale przedstawia go na dwa sposoby. Wykorzystując narrację szkatułkową, Harris porusza element religijności i wiary w świecie przepełnionym wampirami. I nie chodzi tu tylko i wyłącznie o staromodną bogobojność wieśniaków z XIX-wiecznej powieści. Autorka dokonała tak rozbudowanej dekonstrukcji tego motywu, aby całość była jak najbardziej wiarygodnym odzwierciedleniem rzeczywistości.
Tytułowe Dallas w książce jest dla wampirów tym, czym dla artystów Nowy Jork. Tutaj zwolenników "trendu" przyciąga tyle samo osób co przeciwników. Urbanistyczne podejście do spraw religijnych istnieje zarówno na podłożu liberalnym jak i konserwatywnym. Ten drugi zostaje reprezentowany przez ww. Kult Słońca lecząc ludzi z wampiryzmu jak z homoseksualizmu czy uzależnień na "obozach jezusowych". Obraz takiego stowarzyszenia wydaje się być bardziej przerażający od krwiożerczości Billa i Erica głównie ze względu na zbytnie dopasowanie do rzeczywistości. Ale w końcu Harris napisała powieść z elementami horroru.
U martwych w Dallas
Bo ten kolejny wątek wywołujący dreszcze jest równie intrygujący. Szkoda tylko, że brakuje w nim szerszej perspektywy. Pojawienie się postaci tajemniczego demona zahacza o pogaństwo szczególnie, gdy w drugiej części książki Sookie powraca do swojego rodzinnego miasteczka. Wtedy kolejny wątek religijny stałby się bardziej podatny na analizę kulturową, a tak funkcjonuje tylko jako sprawne i zgrabne zaskoczenie dobiegające finału. W serialu wątek Dallas i Bon Temps został pociągnięty równomiernie, przez co całość odbierało się zupełnie inaczej.
Ale gdyby Charlaine Harris nagle zmieniła stylistykę serii, to sukces całości nie byłby taki pewien. Bo to właśnie nasze bytowanie w umyśle głównej bohaterki jest najbardziej fascynującym elementem powieści. Czujemy się jakbyśmy psychoanalizowali dziewczynę, a przez jej szczerość i otwartość, możemy się do niej zbliżyć i obdarować odpowiednią sympatią. A przemyślenia autorki wydają się być jeszcze bardziej konkretne i doroślejsze. Polecam!
