[REC] 2

Wspomniane wyżej nowatorstwo przejawia się przede wszystkim w perspektywie, z jakiej obserwujemy rozwój wydarzeń. Poprowadzenie akcji w ujęciu amatorskiej kamery video wzmacnia(ło) realizm oraz wrażenie uczestnictwa. Miało to szczególne znacznie podczas konfrontacji bohaterów z zarażoną wspólnotą mieszkaniową pewnej kamienicy. Wszystko to zostało zmontowane na kształt video-reportażu, w którym nakręcenie kolejnych scen jest istotniejsze od ratowania żywota kamerzysty.

Pomiędzy obiema częściami nie następuje jakakolwiek "luka" czasowa, co sprawia wrażenie, że w trwającym survivalu zmienia się tylko osoba trzymająca sprzęt nagrywający. Tak też jest, bowiem perspektywa zostaje chwilowo przeniesiona poza mury sławetnego budynku, który jest otoczony przez barierki, tłum gapiów i szwadron policji. Do tego należy wliczyć oddział specjalny, który wespół z "ekspertem z zewnątrz" zostaje wysłany w celu okiełznania sytuacji. Z priorytetową misją nagrania materiału dowodowego - zwyczajny rekonesans zmienia się w wiadomą krwawą konfrontację.

Na tym mogłoby się zakończyć wprowadzanie w meandry fabuły. Ta bowiem ogranicza się do wątku wspomnianego oddziału oraz osób, które w mniej lub bardziej niefortunny sposób znalazły się w złym miejscu i czasie. O ile charakterystyka epidemii wydawała się być łatwa do sformułowania po obejrzeniu pierwszej części, tak sequel całkowicie pozbawia skojarzeń z wyeksploatowanymi zombie. Nadpobudliwym mieszkańcom kamienicy zdecydowanie bliżej do rysopisu opętanego, aniżeli do bohaterów co drugiego filmu grozy. W znacznym stopniu - motywem przewodnim jest wyjaśnianie pochodzenia "wirusa", wkraczając tym samym na poletko egzorcyzmów.