W cieniu chwały

Oś fabularna W cieniu chwały toczy się wokół brutalnej strzelaniny, w której zginęło kilku policjantów. Ray Tierney - przyjaciel jednego z nich - staje na czele grupy dochodzeniowej, która ma za zadanie wyjaśnić przyczyny krwawej łaźni i dorwać handlarza narkotykami Angela Tezo - sprawcę całego zamieszania. Podczas swojego śledztwa poznaje dramatyczną prawdę o sposobach działania nowojorskiej policji.

Napisałem we wstępie, że świat nie jest tak cukierkowy i piękny, jak widzą go dzieci. W cieniu chwały próbuje w brutalny sposób nam ten fakt uzmysłowić. Film, epatując przemocą, pokazuje nowojorską policję jako bandę skorumpowanych bydlaków, którzy wymuszają haracze od sklepikarzy związanych z przestępcami, a sami uwikłani są w handel narkotykami. Tierney, prowadząc swoje śledztwo, zostaje wciągnięty w brudne interesy męża swojej siostry - Jimmy'ego Eagana. I właśnie na tym skupia się cała fabuła W cieniu chwały. Ray staje przed wyborem: albo pozostanie praworządnym policjantem i wyda członka swojej rodziny, albo będzie go kryć i stanie się taką samą kanalią jak on. Film odwołuje się do sumienia odbiorcy, przez co widz teoretycznie powinien zacząć się zastanawiać, co sam zrobiłby na miejscu Tierneya. Zatuszować całą sprawę i żyć długo i szczęśliwie, czy iść za głosem serca, ale przy okazji wywołać potężny skandal?

W cieniu chwały

Brzmi bardzo pięknie, ale niestety nie wykorzystano całego potencjału drzemiącego w tym motywie. Scenarzystom udała się rzecz niemożliwa - tworząc opowieść o mrocznych stronach bycia policjantem, aż się prosi o jakieś głębsze refleksje z tym związane, ale panowie Gregory O'Connor i Gavin O'Connor spłycili całą historię tak, że aż nie ma się ochoty do oglądania dalszej części filmu. Zaserwowano nam tradycyjną hollywoodzką historyjkę - zmagania dobrego gliniarza z tym złym. W W cieniu chwały nie ma żadnych odcieni szarości, wszystko jest albo czarne, albo białe. Niby bohaterowie przeżywają wewnętrzne rozterki, ale nie jest to za bardzo widoczne. Poza tym zawsze wybierają tylko jedną drogę - są albo zepsuci do szpiku kości, albo są chodzącymi wzorami. Przez płyciznę scenariusza widz coraz mniej przejmuje się losami Raya i Jimmy'ego, bo i tak wie, że w Hollywood dobro musi zatriumfować.