Annie Hall [film]

Główny bohater, Alvy Singer (Woody Allen), wiedzie spokojne życie na Manhattanie. Jest znanym i poważanym komikiem. Wszystko jednak się zmienia, gdy jego przyjaciel poznaje go z roztrzepaną, ale i piękną piosenkarką z nocnego klubu, Annie Hall (Diane Keaton). Na początku utrzymują kontakt stricte koleżeński, ale z czasem zaczyna między nimi iskrzyć i rodzi się niecodzienne uczucie powodujące, że Alvy i Annie zamieszkają razem i przeżywają kolejne dni życia. Mimo to, stosunek postaci granej przez Allena do swojej miłości nie jest taki jaki powinien być. Alvy uświadamia sobie, że jest zakochany dopiero wtedy, gdy Annie poszukuje nowego życia przy boku kochanka. Co zrobi główny bohater, aby ocalić związek?

Annie Hall

Woody Allen w "Annie Hall" prezentuje kilka poważnych tematów, o których w tamtych czasach może rzadko się wspominało, chociaż nie przywykło to być tematem tabu. Pierwszym, najbardziej rzucającym się w oczy motywem jest, po prostu, miłość, gdyż przewija się niemal w każdym obrazie reżysera ("Jej Wysokość Afrodyta", "Wszyscy Mówią Kocham Cię", "Mężowie i Żony" itp.). Scenariusz opiera się na ukazaniu wzlotów i upadków pary z lat siedemdziesiątych, niezwiązanej zarazem przyrzeczeniami małżeńskimi. Twórca znakomicie ukazał mentalność Amerykanów w post-hipisowskim społeczeństwie. Pomimo zakończenia fali młodzieżowych protestów, koncepcja wolności również się zmieniła, bowiem związek Alviego i Annie jest zupełnie frywolny - nie decydują się na żadne zobowiązania, spotykają się tylko dla przyjemności, a miłość deklasyfikują wyłącznie do cielesnych zachcianek. No właśnie, bo pomimo wytwarzania atmosfery indywidualizmu, Allen stereotypuje zachowania mężczyzn i kobiet. Portret mężczyzny to widok przeciętnego nowojorczyka w średnim wieku, mającego problemy z zaangażowaniem i interpretacją słowa "miłość", a kobieta ukazana jest jako roztrzepana, wrażliwa marzycielka z pomysłem na wypromowanie własnej osoby, pragnąca uświadomić swojego kochanka, o co naprawdę chodzi w długotrwałych związkach. Odrobinę wyolbrzymione cechy jak na określenie ogólnych amerykańskich wartości, ale każda satyra jest w nie uzbrojona, czyż nie?

Annie Hall

Woody Allen, oprócz cechowania ogólnopojętej koncepcji "miłości", ujawnia również często niezauważalny wątek niepisanych reguł dzielenia obywateli na klasy społeczne, skupiając się głównie na pokazaniu Stanów Zjednoczonych od strony intelektualistów, klasy "wyższej" oraz robotniczej (tzw. nie wyedukowanej). W tym miejscu reżyser mógłby sobie ścisnąć rękę z Bernardem Shawem, gdyż aluzji do jego "Pygmaliona" jest tu mnóstwo. Mamy motywy segregacji i dyskryminacji ludzi ze względu na ich poziom edukacji bądź wymuszania u nich dalszego kontynuowania nauki. Nawet gdy w sztuce Eliza jest wypuszczana na arystokratyczne przyjęcie w formie próby ostatecznej, to w filmie Annie znajduje się na imprezie VIP-ów w Los Angeles, chociaż cele obu tych spotkań były zupełnie inne. Nic więc dziwnego, że "Annie Hall" nazywana jest amerykańskim "Pygmalionem" (Bernard Shaw był Brytyjczykiem i przedstawiał w tym dziele podział na klasy w Anglii), a postać Alviego Singera jest często kojarzona z Higginsem, jako reformatorem "ubóstwa naukowego" z wyboru.